بـى تواسيرم،اسيرم، گـريان و در هم شكسته!		دركوچه هاي تنگ و تاريك بى روح و خسته
بى توچه سخت است پرواز،پرواز تاعمق باران!		انـگارزخمى است بالم، زخمى كه خونش نبسته
من غـربت يك تغـزل بـر شاخـه هاى نسيمم		اميد يك صبح آبى، از لحـظه هـايم گســسته
غمگين ترين شعر خود را دادم به چـشمان آهو		ياد نگاه قشــنگـت: آهـوى از بند رســته!
هـر چنـد باران نيامــد، از آسـمان صدايت		گفتم برايت بگويم: اى عـشـق! قلـبم شكسته!

 نازمو نمی خری؟؟؟؟؟

نمي خواي ديگه از راه دور،اسمتان را صدا كنم

مثل مادر کنار سجاده،یا رضا یا رضا كنم

ميري با کفترا خوشي،من بیچاره چون کلاغم 

نمي خواي بيام با حضورم آسمان مشهد و سيا ه كنم

***

با من قهري؟ شبیه گلي كه بسته غنچه به روي زنبور

چگونه باغ گل را به قندي رها كنم

***

آره زیباست بچه ی آهو،من سیاهم و زشتم

نمي خوانيم به  اینجا، چون  نتوانم حقتان را ادا كنم

بعد از این انقدر صبورم که،بی خیالم از اينكه دورم 

 چنان سنگم که،درد دل با كس جزشما كنم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: